De onbetrouwbare Democraat vs. de racistische Republikein

Waar de gehele natie moord en brand schreeuwde toen onze minister-president verafschuwde krachttermen als ‘pleur op’ en ‘tuig van de richel’ tijdens een debat uitte, kennen ze in het buitenland échte schandalen. Oké, ons koningshuis is niet ondervertegenwoordigd in het schandalenfestijn: de vader van koningin Maximá werkte voor een dictator, prins Friso trouwde met de ex van een topcrimineel, De Roy van Zuydewijn zorgde voor veel tumult en prins Bernhard was als vermeend rokkenjager één groot schandaal. Politiek gezien valt het in ons land, op een bonnetjesaffaire na, echter mee wat betreft schandalen wanneer we het vergelijken met het buitenland. In Groot-Brittannië ging oud-premier Cameron gebukt onder de zogenaamde piggate. De Italiaanse oud-premier Berlusconi schuwde de bunga bunga-feestjes niet. In Rusland is dikwijls heisa en ook zijn de Franse en Duitse regeringsleiders niet ongeschonden door enige ophef. Er is echter een land dat de kroon spant en volgens sommigen is het woord ‘schandaal’ daar dan ook ontstaan. Ik heb het natuurlijk over de Verenigde Staten van Amerika, het wilde westen. 

Zoals uit voorgaande artikelen soms al is gebleken, zijn veel Amerikaanse presidenten onderwerp geweest van een groot schandaal. Dit is wellicht te verklaren doordat de VS de hoofdrolspeler op het wereldtoneel zijn en derhalve onder een vergrootglas liggen. Dit is natuurlijk echter geen reden om alle schandalen goed te praten. Een klein overzicht:

Het Watergate-schandaal
Gedurende de presidentsverkiezingen van 1972 wordt er ingebroken in het Watergate-gebouw, het nationale hoofdkwartier van de Democraten.  Tijdens deze verkiezingen zou de huidige president, de Republikein Nixon, herkozen worden. De inbraak, waarbij ook afluisterapparatuur werd geïnstalleerd, werd echter met het Republikeinse comité in verband gebracht, waarbij zelfs de president niet vrijuit ging. Dit zou leiden tot het aftreden van Nixon in 1974, waarna het Watergate-schandaal uit zou groeien tot een van de grootste politieke schandalen ooit.

Het Iran-Contra-schandaal
Onder het bewind van president Reagan verkochten de VS, ondanks het toentertijd geldende wapenembargo, wapens aan Iran. De opbrengsten hiervan werden naar verluidt gedoneerd aan de opstandige Contra-rebellen in Nicaragua, die hun regering omver wilden werpen. Het Internationale Gerechtshof oordeelde in 1986 dat de VS hiermee de internationale wetgeving hebben overtreden. Reagans betrokkenheid is nooit bewezen, maar toch wordt hij nog steeds met het schandaal in verband gebracht.

Het Monica Lewinsky-schandaal
Dan nu het schandaal dat voor deze verkiezingsronde het meest relevant is. De man van presidentskandidate Hillary Clinton vervult in deze affaire de hoofdrol. Bill Clinton was gedurende zijn ambtstermijn al getrouwd met Hillary en had een kind. Desalniettemin ging hij een seksuele affaire aan met een stagiaire in het Witte Huis, genaamd Monica Lewinsky. Op zich is dat al erg genoeg, maar het schandaal werd groter toen de president onder ede de affaire ontkende. Hierop werd Bill aangeklaagd door het Huis van Afgevaardigden wegens meineed en belemmering van de rechtsgang. Hillary’s echtgenoot werd echter wel vrijgesproken door de Senaat en mocht aanblijven als president, maar het schandaal zal altijd een smet op zowel Bill als Hillary Clinton vormen. 

Een ander bekend fenomeen is de vermeende affaire tussen president John F. Kennedy en sekssymbool Marilyn Monroe. Of hij haar nou wel of niet stiekem het Witte Huis in heeft gesmokkeld is nooit bevestigd, maar de legende houdt nog steeds de gemoederen bezig.

Ook de huidige presidentskandidaten gaan al gebukt onder diverse schandalen. Zowel Hillary Clinton als Donald Trump zijn met enige regelmaat onderwerp van discussie. Dit past ook in mijn optiek dat de mogelijke volgende regeringsleiders soms meer campagne tegen de ander lijken te voeren dan voor zichzelf. Ze weten immers precies hoe ze in moeten spelen op de consternatie die omtrent de tegenstander ontstaan is. 

Laten we beginnen met Hillary. Naast de misère die de Monica Lewinsky-affaire haar verschaft heeft, kent Hillary ook haar eigen trammelant. Zo heeft de zogenaamde Emailgate haar veel malheur opgeleverd. In het kort houdt dit schandaal in dat Hillary gedurende haar tijd als minister van Buitenlandse Zaken (2009-2013) tienduizenden mails heeft gestuurd via een privé-server, terwijl de wet enkel federale correspondentie via servers van het departement toestaat. Hillary heeft hierop veel kritiek te verduren gekregen en heeft, onder druk, haar mails moeten overdragen. Toch zijn niet alle mails gepubliceerd, omdat deze geheim zouden zijn. Daarnaast heeft ze 31.000 mails verwijderd, die volgens haar niet zakelijk, maar privé waren. Dit schandaal leidde ertoe dat veel Amerikanen Hillary enerzijds als onbetrouwbaar zien, omdat ze sommige mails niet in de overheidsarchieven wilde laten belanden. Anderzijds wordt haar verweten de staatsveiligheid in gevaar gebracht te hebben, aangezien privéservers niet voldoende beveiligd zouden zijn geweest.

Daarnaast heeft het Benghazi-schandaal een negatieve invloed op de Democraat. In de nacht van 11 op 12 september 2012 werd de Amerikaanse ambassade in Benghazi, Libië, aangevallen. Het zou tot vier Amerikaanse doden leiden, waaronder de ambassadeur. Het Witte Huis claimde aanvankelijk dat het een uit de hand gelopen demonstratie was, terwijl het een georganiseerde terroristische aanslag betrof. Daarnaast waren er verwijten dat de ambassade niet genoeg beschermd werd. De verantwoordelijken: president Obama en Secretary of State Hillary Clinton. Ondanks dat Obama als een zeer populaire president wordt beschouwd, is ook hij niet gevrijwaard van schandalen.

Om het hoofdstuk over Hillary af te sluiten zal ik nog even de ophef over haar gezondheid aanstippen. Bij de 9/11-ceremonie dit jaar zijn beelden opgedoken van de Democratische presidentskandidate waarop zij flauw lijkt te vallen. Haar gezondheid was al vaker onderwerp van gesprek, maar dit keer was de commotie groter dan ooit. Kan Clinton met haar 69 jaar en vermeende zwakke gezondheid het zware presidentsambt wel aan?

Donald Trump, waar moeten we beginnen? Waar Hillary opkomt voor de armen, vrouwen en immigranten, doet Trump het tegenovergestelde. Trump wordt afgeschilderd als een vrouwenhatende racist. Of nou ja, soms ‘grabs Trump them by the pussy’, maar verder vindt de vastgoedmagnaat dat het enige recht van de vrouw het aanrecht is. Daarnaast heeft de Republikein gezegd dat hij wel een beschuitje met zijn dochter zou eten als het niet zijn dochter was geweest en zijn er vrouwen die hem ook werkelijk van aanranding betichtten. Hiernaast bestaat nog een scala aan andere opmerkingen die bij vooral vrouwelijke kiezers in het verkeerde keelgat schoten. 

Naast zijn vrouwonvriendelijke uitlatingen wordt Trump achtervolgd door zijn racistische standpunten. Trump is voor het sluiten van de grenzen om, met name, moslims en Mexicanen buiten te houden. De so-calledislamofoob zou zelfs een muur willen bouwen op de grens van de VS met Mexico. Dat mag natuurlijk wel wat kosten, maar dat is geen probleem: ‘Mexico’s going to pay for it.’ Door zulke xenofobische opmerkingen wordt Trump bijna overal ter wereld verafschuwd. Hij wordt in verband gebracht met nazisme en in Europa komen dan natuurlijk vanzelf de vergelijkingen en overeenkomsten met Wilders en familie Le Pen.  Zoals in het artikel van gisteren al aangehaald werd, kunnen veel mensen maar niet geloven hoe een man met zulke racistische en populistische gedachtegangen straks het hoogste ambt in het meest dominante land ter wereld mogelijk kan gaan bekleden. In ons land is Clinton dan ook populairder dan Trump. Dit blijkt uit onderzoek van EenVandaag: 69% van de Nederlanders zou op Clinton stemmen en 12% op Trump . Arjen Lubach is echter niet zo’n fan van dergelijke onderzoeken in Nederland, blijkt uit dit filmpje.

Maar waar Trump overal verafschuwd wordt, is hij in de Verenigde Staten bij een grote groep mateloos populair. Clinton daarentegen wordt door veel Amerikanen juist verafschuwd door eerdergenoemde en andere schandalen. Zo gaan Clinton en Trump in de Amerikaanse peilingen redelijk gelijk op. Voor sommige mensen voelt het dan ook alsof je bij deze presidentsverkiezingen moet kiezen tussen twee kwaden en in dat geval zou het betekenen dat in het land der blinden eenoog koning (of president) is. Hoe dan ook, het beloven schandalig spannende verkiezingen te worden en het is te hopen dat gedurende de volgende presidentstermijn de schandalen zoveel mogelijk beperkt worden gehouden.