Running Back 32
Coverphoto by Avi Richards
Orenthal James Simpson, beter bekend als O.J. Simpson, is een man met op z’n minst een roemrucht verleden. Hij was running back bij o.a. The Buffalo Bills met het rugnummer 32. Nummer 32 staat nog steeds voor O.J., zoals nummer 14 voor Cruijff staat. Verder was hij ook een acteur en speelde hij de hoofdrol in één van de meest maatschappij ontwrichtende rechtszaken in Amerika. O.J. werd namelijk verdacht van moord op zijn ex en haar nieuwe vriend, inmiddels ruim twintig jaar geleden. Alle bewijsstukken wezen naar hem, maar dankzij zijn advocaat werd hij vrijgesproken. Later werd hij veroordeeld voor een andere aanklacht, maar nu is hij weer op vrije voeten. Hoe komt het dat het zo’n heftige rechtszaak was en wat betekent het voor het huidige Amerika dat de hoofdrolspeler van de racismezaak weer vrij rondloopt.
De verdediging
Toen O.J werd aangeklaagd, huurde hij een duur leger van advocaten met als voorman Johnnie Cochran. Vanaf de eerste minuut van de rechtszaak was het duidelijk dat de advocaten de racismekaart gingen spelen. Volgens hen was er sprake van fraude bij de politie. De politie zou namelijk bewijsstukken van O.J. zelf op het plaats delict hebben neergelegd. Ook zou er sprake zijn van stelselmatige racisme in de Amerikaanse rechtsstaat en bij de politie, in het bijzonder bij de politie van Los Angeles. Onder de bevolking werkte dit. O.J. genoot namelijk van de steun van de zwarte gemeenschap, terwijl de aanklagers steun kregen van de witte bevolking. Hierdoor liepen de spanningen soms erg hoop op.
Photo by Claire Anderson
De bewijzen
De bewijzen wezen echter wel naar Simpson als schuldige. Zo was er bloed te vinden van Simpson bij het vermoorde duo, lagen er haren en waren er voetstappen van hem te zien. Bovendien was er nog een handschoen gevonden met onder andere zijn bloed er in. Verder heeft hij ook nog een vluchtpoging ondernomen. In zijn auto zijn toen een geladen pistool, vermommingen en een paspoort gevonden. Ook heeft hij een brief geschreven waarin hij min of meer de moorden bekende. Echter, er zijn fouten gemaakt omtrent de bewijsstukken. Allereerst is de brief niet meegenomen in het proces. Ook zijn de spullen die in de auto – die er toch zeker op wijzen dat hij wilde vluchten – niet gebruikt in het proces. Ten slotte is zijn opmerkelijke verklaring over zijn snijwond in z’n vinger niet gebruikt. Via die wond heeft hij waarschijnlijk bloed achtergelaten op het plaats delict.
De veroordelingen
Naar schatting keken er 100 tot 150 miljoen Amerikanen naar het vonnis van de jury. De aanklagers dachten dat alles goed zou komen en dat O.J. zou worden veroordeeld, maar niks was minder waar. De argumenten werkten niet alleen bij de zwarte bevolking, maar ook bij de jury. Simpson werd namelijk vrijgesproken en dus was hij niet schuldig voor de moord. Dit leidde tot veel commotie in Amerika, maar het kon O.J. allemaal niks schelen. Hij was vrijgesproken en daar ging het hem om. Terwijl veel Amerikanen wel slachtoffer waren van racisme, misbruikte Simpson dit argument tijdens de rechtszaak. Hij was geen slachtoffer van racisme, maar het kwam hem gewoon goed uit tijdens de rechtszaak. Later werd hij veroordeeld voor twee 'lichtere' vergrijpen; kidnapping en een gewapende overval. Toch kreeg hij hiervoor 33 jaar celstraf, wat eigenlijk een verkapte compensatie is voor zijn eerdere vrijspraak. Een voorwaarde was wel dat hij na negen jaar wegens goed gedrag vrij kon komen. Afgelopen week is hij dus vrijgekomen, de man die de verhouding tussen zwart en wit op scherp stelde.
En nu?
O.J. gaat zelf nu voor de media-aandacht. Geruchten gaan dat hij zelf de mediabedrijven belt voor een interview met hem. O.J. gaat dus zelf weinig toevoegen aan de positie van de zwarte bevolking. Wat wel interessant is, is de niet-veranderde rechtsstaat van Amerika. Witte Amerikanen werden in vergelijkbare zaken vrijgesproken en dat werd geaccepteerd, maar toen het O.J. lukte, sprak wit-Amerika er schande van. Helaas is er niet een algemeen besef geweest dat het hypocriet is om schande te spreken van deze rechtszaak, maar de rechtszaken van de witte Amerikanen te accepteren. De rechtszaak leidde tot veel commotie, maar niet tot verandering. Denk maar aan de hele campagne ‘Black life matters’. Die zou niet nodig zijn geweest als Amerika van deze rechtszaak had geleerd. Het enige wat we kunnen hopen is dat er vernieuwde aandacht komt voor dit structurele probleem en aandacht voor de Amerikanen die wel slachtoffer zijn van het racisme in Amerika. Ze moeten echter niet rekenen op hulp van Simpson, die zal de komende tijd vooral druk zijn met zichzelf.